راهكارهاي اساسي اصلاح نظام ارزشيابي دوره ابتدايي

-   تغيير رويكرد ارزشيابي, تحصيلي از آموزش سپس ارزشيابي به:

الف)ارزشيابي براي يادگيري

ب)ارزشيابي به عنوان موقعيتي براي يادگيري

ج)درهم تنيدگي آموزش و ارزشيابي

2_ بازخورد كيفي به جاي بازخورد عددي و كمي با هدف: 

الف)توجه به فرايند تلاش ،پيشرفت و موقعيت دانش آموزان

ب)تعيين ضعيت عملكرد دانش آموز در دست يابي به اهداف پيش بيني شده

ج)مشخص كردن انتظارات جديد با توجه به وضعيت عملكرد دانش آموز

د)ارائه رهنمود و هدايت تلاش هاي دانش آموز براي يادگيري

3_تنوع ابزارهاي جمع آوري اطلاعات:

الف) سنجش سطوح بالاي يادگيري (از ساده تا پيچيده)

ب)سنجش حيطه هاي مختلف (شناختي – عاطفي- مهارتي)

ج)سنجش ويژگي هاي رفتاري

4_ مقياس رتبه اي به جاي مقياس فاصله اي

5_ارتقاء دانش آموز با نظر معلم و تكرار پايه با پيشنهاد معلم و تأييد شوراي مدرسه

6_تغيير ساختار كارنامه (گزارش پيشرفت تحصيلي):

الف)ويژگي هاي برجسته دانش آموزان

ب)عملكرد درسي

ج)ويژگي هاي رفتاري

د)توصيه هاي معلم

نتيجه گيري

   ارزشيابي توصيفي رويكردي در ارزشيابي تحصيلي- تربيتي است كه از طريق آن اطلاعات لازم،معتبر و مستند براي شناخت دقيق و همه جانبه فراگيران در ابعاد مختلف يادگيري(شناختي – عاطفي- مهارتي)با استفاده از ابزارها و روشهاي مناسب مانند پوشه كار،آزمون ها(آزمون هاي مداد كاغذي وعملكردي )مشاهدات و ...در طول فرايند ياددهي -يادگيري به دست مي آيدتا براساس آن ها بازخوردهاي مورد نياز براي كمك به يادگيري بهتر در فضاي رواني – عاطفي مطلوب تر براي دانش آموزان و اولياء ارائه گردد.

يكي از اهداف و شعارهاي الگوي ارزشيابي كيفي-توصيفي "آرامش خاطر مسافر سفر يادگيري"است.اين الگوبا اين جهت گيري مي تواند در راستاي فراهم نمودن محيطي خالي از فشار و استرس ،مؤثرباشد.كاهش نقش امتحانات پاياني در جريان ارزشيابي و حذف نمره ،باعث كاهش خشونت،تحقير و سرزنشوتوهين دانش آموزان شده است.

    حال،در جريان تحول در نظام, ارزشيابي تحصيلي و استفاده از روش هاي جديد،اين امكان وجود دارد كه اين خطا رخ دهد.يعني تصور شود كه ارزشيابي كيفي-توصيفي يعني صرفاً ابزار جمع آوري اطلاعات،يعني پوشه كار،فهرست وارسي و يا حتي كارنامه ي توصيفي.  در حالي كه    اين ها تنها ابزارندو روح ارزشيابي همانا در گام هاي ديگر و در مفهوم پويايي و رشد دهنده بودن و همراهي و هم ياري ارزشيابي با يادگيري است.

    بنابراين ،بايد به جد مراقب بود كه اين خطاي ذهني دوباره در ذهن كارگزاران نظام آموزشي صورت نپذيرد.تحقق اين هدف از يك سو، مستلزم مراقبت از روند توسعه و استقرار اين رويكرد در نظام آموزشي است واز سوي ديگر، نيازمند اهميت يافتن معلم و آمادگي او براي پذيرش تحول و نوآوري است. لذا اين نوآوري بايد عميق و دقيق ودر دل و ذهن معلم جاي گيرد. اين امر نيز نيازمند توسعه كمي و كيفي آموزش معلمان و ديگر نيروهاي شريك و سهيم در گسترش اين رويكرد مي باشد.در اين صورت عمي توان به موفقيت اين نوآوري اميد بست، به گونه اي كه به درستي اشاعه يافته و در نظام آموزشي مستقر گردد.